Hoewel woorden tekortschieten in het uitdrukken van de essentie van de actie van schepping, dit geldt ook voor de beproeving die metamorfose met zich meebrengt, zijn de woorden van Sri Aurobindo een volmaakte expressie van het proces van voortdurende spirituele verlichting waarin deze artiesten hun visie, passie en liefde voor jou proberen uit te drukken. Langzaamaan realiseert hij zich dat al zijn daden, zelfs de meest onbeduidende, oppermachtig geleid kunnen worden door de stille bron vanboven, dat al zijn gedachten daar vandaan komen, helder en onbetwistbaar, en dat een soort spontane kennis hem duidelijk wordt. Hij begint een leven van voortdurende wonderen te leiden.

Als de mensheid slechts een glimp zou kunnen opvangen van de oneindige vreugde, de volmaakte krachten, het lichtgevende bereik van spontane kennis, de uitgestrekte kalmte van ons wezen die op ons wacht in de uitgestrekte gebieden die onze dierlijke evolutie nog niet overwonnen heeft, dan zou ze alles achterlaten en nooit rusten tot ze deze schatten verworven had.

Wordt de hogere uitgestrektheid eenmaal concreet en levend, zoals een verspreiding van licht vanboven, dan voelt de zoeker de drang tot een meer rechtstreekse communicatie ermee, om in de openheid te verrijzen, want hij begint met een pijnlijke dringendheid te ervaren hoe beperkt en onwaar de geest en het lager gelegen leven is, een soort karikatuur. Hij voelt dat hij met alles botst, hij is nergens thuis. Alles – woorden, ideeën, gevoelens – zijn onwaar en schurend. Dat is het niet, dat is het nooit- het zit er altijd net naast, altijd nabijgelegen, altijd beneden peil.